Schop tegen de stilte

Na de afgelopen persconferentie geef ik nu weer een schop tegen de stilte. Ik mis het schoppen… Al lange tijd hoop ik met jullie op meer perspectief. Het ‘Wanneer mogen we weer los?’ is de grootste vraag die in de lucht hangt. Naast de hartverwarmende berichten krijg ik ook veel vragen over hoe het verder met mij en de sportschool gaat. Mentaal, financieel, mogen privélessen en of er al veel leden hebben opgezegd. Al jaren roep ik dat ik de les pas verlaat zodra er geen vragen meer zijn. En met dat in het achterhoofd ben ik ‘blij’ dat ik mijzelf hier even in vast kan bijten.

Mentaal.
In 2006 startte ik MKKM en al bijna 15 jaar lang zie ik jullie handiger, sterker, slimmer en vooral veiliger worden. Op 20 september 2006 stond ik voor het eerst voor een kleine groep en was mijn sportschool een feit. Duizenden lesuren en 14 jaar verder heb ik 3 trainingslocaties met waanzinnig leuke groepen, veel van jullie mogen helpen met het omgaan met heftige ervaringen en nog veel meer van jullie met een glimlach en wat extra kennis op zak weer terug naar huis zien vertrekken. Zo ontzettend veel opgebouwd! Van niets tot een stabiele sportschool waar ik zonder onzin Krav Maga geef aan iedereen die dat wil. Ik zeg het niet vaak maar dit is toch écht mijn grote trots. En toen kwam daar jaar nummer 15, het Coronajaar… Aangepaste lessen, de deuren sluiten, geen groepslessen meer, geen bedrijfslessen meer, geen privélessen, niet wetend wanneer er weer gestart mag worden, nieuwe aanvragen met hulpgeroep weigeren… Het is zwaar. De trots is aangetast met het deels instorten van dat wat zo zorgvuldig is opgebouwd. En dat doet pijn, veel pijn. Mentaal heb ik voor mijn gevoel meer burpees moeten doen dan ik vooraf dacht aan te kunnen… En toch ga ik door. Zo vastbesloten als ik in 2006 was om te gaan starten, zo vastbesloten ben ik nu aan het doorbijten om na de Coronaperiode weer verder te kunnen gaan met mijn passie. Al is dat nu een hele financiële aderlating… ‘Maar Micha, je ontvangt toch steun vanuit de overheid?’

Financieel.
Het begint steeds meer op te vallen dat mensen in mijn omgeving denken dat verliezen van de ondernemer keurig door de overheid worden opgevangen. Dat was immers de belofte. En ja, er zijn vangnetten. Sommige ondernemers zien een deel van hun loon, vaste lasten of andere kosten vergoed worden vanuit de overheid. Helaas geldt dit echter maar voor een kleiner deel van de ondernemers. Om aanspraak te maken op steun moet er vaak voldaan worden aan een berg regels. Bij een terugval in inkomsten die ‘net niet erg genoeg’ is krijg je al snel helemaal niets aan steun. En jawel, ook ik zit in die categorie. ‘Hebben er al veel leden opgezegd?’. Zeker in het begin zijn dat er  nogal wat geweest en inmiddels is ongeveer 30% van alle leden verdwenen. Hoge vaste lasten, teruglopende inkomsten… Het komt erop neer dat ik voor goede steun niet naar Den Haag moet kijken maar er beter aan heb gedaan mijn spaarpot aan te spreken. Alles heeft alleen een bodem. Feit is simpel; sinds de deuren moesten sluiten, zijn jullie met z’n allen degene die mij en mijn passie in de lucht houden. Dat de incasso in deze rare tijd mocht blijven zoals hij was, maakt écht het verschil. En daarvoor ben ik jullie bijzonder dankbaar! Het maakt dat ik mij kan blijven focussen op die dag dat we elkaar weer als vanouds in de haren mogen vliegen, al duurt het wachten daarop al zo lang…

Perspectief.
De nieuw aangekondigde versoepelingen laten in ieder geval zien dat er een voorzichtige stap in de prettige richting is gezet. Ook is het noodzakelijke van het sporten weer onderstreept. En wat fijn dat veel jeugdtrainers hun groepen weer een balletje kunnen laten trappen! En wij Kravisten? Gekscherend zei ik een tijd geleden al dat wij in dezelfde categorie leken te vallen als de sekswerkers. En hoewel ons geknok inhoudelijk nogal verschilt van wat zij doen, zat ik er toch niet ver naast. Ook de regels die ingaan per 1 maart geven vrijwel geen ruimte. Een vluchtige greep; groepstrainingen mogen niet, binnentrainingen mogen niet en ben je ouder dan 26 dan mag je niet sporten met contact. Het perspectief voor de meesten van ons is dus erg dun. Voor iedereen die jonger is dan 27 zijn er wel mogelijkheden, al zitten daar nog wel flink wat haken en ogen aan. Morgen zal ik een appgroep voor jullie (16 tot 27 jaar) aanmaken die hopelijk zal leiden tot die eerste les waarbij gewoon weer contact mogelijk is. Hoe beperkt ook, het ‘Wanneer mogen we weer los?’ krijgt dan eindelijk weer eens een concreet antwoord. Er komt een dag dat dit dan een goede oefening bleek en ik ook iedereen tot ver in de 70 kan vertellen dat we weer starten!

Hou vol en stay safe,
Micha